Ik proef de sterren! moet Benediktijnermonnik Dom Perignon (1639-1715) ooit hebben uitgeroepen. Velen beweren dat de uitspraak apocrief is, maar dat deed er allicht niet toe voor Champagnehuis Moët et Chandon toen ze in de (wilde) jaren 20 een tot de verbeelding sprekende naam zochten voor een nieuwe luxecuvee. Dat is dan goed gelukt. Dom P. geniet vandaag een fenomenale naambekendheid en een droomimago.
Terecht? Eerst dit, 1990 staat aangeschreven als één van de beste champagnejaren van de naoorlogse periode en de Dom Perignon 1990 als één van de beste champagnes (bv. Parker 96). De prijs is dus navenant.
Het eerste wat opvalt zijn de hyper-fijne, miniscule bubbeltjes, die ongetwijfeld wat getemperd zijn door de jaren. Daarna, een intense vanilla neus, erg toasty. Klassieke boterachtige tonen van verouderde Chardonnay. Het fruit is krachtig, puur en optimaal rijp. Vrij vol bovendien maar toch elegant. Maar bovenal onderscheidt deze Champage zich door een fantastische mousse-achtige textuur die een heel aparte sensatie in de mond geeft. Mooie nazindering ook. Nu perfect op dronk. 90/100
Nog dit: ik proefde dit blind. Eén van de andere aanwezigen, een ervaren wijndrinker, beoordeelde dit eerst als een goede Cava. Met andere woorden, als U dit serveert, zorg er dan voor dat het etiket naar voor staat
Misschien heeft die ervaren proeverij zich laten vangen door de zoete toetsen van deze champagne uit een superjaar en door de wat mindere sprankeling tengevolge van de jaren. Dit zijn voor mij twee kenmerken van zelfs de beste Cava’s: ze hebben meer zon gezien en zijn dus over het algemeen fruitiger (je zou ook kunnen zeggen: missen de goede zuren van een goede Champagne) en ze parelen “ruwer” dan een goede Champagne.